KATEGORIE:

• Jaskinia Nietoperzowa
• Jaskinia Koziarnia
• Jaskinia Dziewicza
• Jaskinia Racławicka (Grzmiączka)
• Jaskinia Łabajowa
• Jaskinia Szeroki Aven
• Jaskinia Ciasny Aven
• Jaskinia Kręta
• Jaskinia Pod Kościołem
• Jaskinia Sadlana

JASKINIA NIETOPERZOWA

DŁUGOŚĆ: 326 m.
ROZCIĄGŁOŚĆ POZIOMA: ok. 154 m.
DENIWELACJA: 23 m
WYSOKOŚĆ OTWORÓW: 447 m n.p.m.
POŁOŻENIE OTWORU: Jerzmanowice

Jest to obszerna pozioma jaskinia, która możne zwiedzić każdy, nawet nie lubiący niewygód turysta. Położona jest w malowniczej Dolinie Będkowskiej, która możne stanowić cel niezwykle atrakcyjnej wycieczki. Jaskinia jest oświetlona elektrycznie i zwiedza się ją z przewodnikiem. Pewna ciekawostka, jest fakt, ze we wnętrzu jaskini kręcono zdjęcia do ekranizacji "Ogniem i mieczem".

OPIS JASKINI: Potężny, myty i bardzo ładny otwór jaskini zamknięty jest krata. Klucz do furtki w kracie znajduje się u właściciela jaskini mieszkającego nieopodal. Wnętrze oświetlone jest reflektorami elektrycznymi. Zwiedzanie jaskini odbywa się za oplata, a grupę prowadzi przewodnik. Za otworem znajduje się głęboki wykop pozostały po pracach archeologicznych. Dalej jaskinia rozgałęzia się na dwa korytarze łączące się w głębi w dużą sale. (strop nisko, uważać na głowę!) Środkowa cześć jaskini to ciąg obszernych sal, których kierunki wiążą się z kierunkiem szczelin. Ich dno pokrywa gruba warstwa namuliska (do głębokości 9 m nie stwierdzono dna skalnego). Wielkość sal została powiększona przez wybranie namuliska, którego stary poziom widoczny jest na ścianach. W stropie widać liczne kotły wirowe i kominy prowadzące w stronę powierzchni. W ostatnich latach w górnej części jednego z nich odkryto niewielki korytarzyk osiągalny po niezbyt trudnej wspinaczce. (niedostępny dla turystów). Ku końcowej części korytarze staja się coraz niższe i w końcu nie ma możliwości poruszania się dalej (nielubiący się brodzić mogą zrezygnować ze zwiedzania końcowej części). jaskinia nie posiada większych bocznych odgałęzień.

HISTORIA POZNANIA: Jaskinia znana jest od dawna. Najstarsza wzmianka pochodzi z roku 1866 z przewodnika A. Grabowskiego. Pierwsze badania wykopaliskowe prowadził w roku 1871 J. Zawisza. W czasie eksploatacji gospodarczej namuliska w latach 1872-79 (nawóz fosforowy) nadzór archeologiczny prowadził F. Römer, znaleziono wtedy ok. 4000 kłów niedźwiedzia jaskiniowego. Podczas badan W. Chmielewskiego w latach 1956-62 znaleziono liczne ślady pobytu w jaskini ludzi z okresu Paleolitu, Neolitu i Średniowiecza. Jaskinia otrzymała swa nazwę od ogromnych kolonii nietoperzy zimujących we wnętrzu. Pisze o nich W. Taczanowski w roku 1854: "hr. Wodzicki odwiedzając te miejscowość, znalazł niezliczone masy nietoperzów przyczepione do sklepień. Dla przekonania się jak dalece trudne są do spędzenia trzy razy w jednym kierunku strzelał: wszakże tylko tyle miejsca opróżnionego zostawało, ile nabój zajął, w innych zwierzęta nieporuszone siedziały. Po tej probie dwa koszyki napełniono zabitymi nietoperzami." Obecnie nocek występuje w jaskini sporadycznie. W okresie zimowym występują tu kolonie podkowców małych. 

Więcej informacji na temat jaskini można znaleźć na stronie http://www.nietoperzowa.ojcow.pl/

JASKINIA KOZIARNIA

DŁUGOŚĆ: 90 m
DENIWELACJA: 11 m
WYSOKOŚĆ OTWORU: 385 m n.p.m.
POŁOŻENIE OTWORU: Ojców

Jaskinia leży na terenie OPN, do jej zwiedzenia potrzebna jest zgoda dyrekcji parku. Jaskinia ta mimo wykorzystywania jej nawet do celów gospodarczych przez człowieka, uniknąła losu przeróbki na sztolnię górniczą. Co więcej stanowi bogate stanowisko badań archeologicznych.

OPIS JASKINI: Do wewnątrz prowadzi duży, półkoliście sklepiony otwór, szerokości 8 m i 6-metrowej wysokości. W głąb biegnie obszerny korytarz długości 60 m. W jego końcowej części znajduje się krótkie odgałęzienie. Drugie niewielkie odgałęzienie tworzy 9-metrowy kominek w północnej ścianie jaskini, niedaleko otworu. Dno jaskini, bardzo nierówne, nosi ślady prac wykopaliskowych. Na ścianach zaznacza się pierwotny poziom namuliska w postaci szczątków półek, scementowanych polewą naciekową. Namulisko jaskini zostało rozkopane dla celów eksploatacyjnych w roku 1877 przez O. Grubego. W rok później F. Römer przeprowadził badania powierzchni namuliska znajdując liczne kości zwierzęce, wyroby kościane i krzemienne, szczątki ceramiki i monetę rzymską z roku 140 n.e. Kompleksowe badania przeprowadził w jaskini W. Chmielewski w latach 1957-1963.

HISTORIA POZNANIA: Jaskinia znana jest od dawna. Pierwsza wzmianka o jaskini pochodzi z roku 1783 kiedy to został sporządzony opis tej jaskini przez miejscowego plebana, na zlecenie Prymasa Polski M.J. Poniatowskiego, prezesa Komisji Edukacji Narodowej. Zamysłem Prymasa było, by opisy parafii były pomocne "dla ułożenia mapy kraju". Opis zaś mówi: "(...) między górami, w skałach samorodnych jest jama osobliwa, podziwienia godna, jakoby piwnica wielka zasklepiona z małem wejściem, długości, szerokości na kilkanaście łokci (...)". Jest prawie pewne iż mowa tu o jaskini Koziarnej, jako że tylko ona w opisywanym terenie ("las zwany Słupianką") spełnia kryterium wielkościowe. Posiadała ona wówczas, przed wybraniem z niej dużej ilości namuliska o wiele mniejszy otwór wejściowy niż współcześnie. Przypuszczalnie w XVII lub XVIII wieku użytkowana była jako pomieszczenie gospodarcze niewielkiego gospodarstwa rolnego. Pierwsza wzmianka, A. Grabowskiego, pochodzi z 1866 roku. Na początku XX wieku właściciele pobliskiego pensjonatu urządzili w części przyotworowej salę taneczną. Nazwę jaskini tłumaczy w 1888 roku ksiądz St. Kuczyński ("Stanisław z Warszawy") na łamach "Wędrowca", pisząc o Francuzach, którzy w czasie pobytu w 1812 roku podobno trzymali w niej kozy. Jaskinia zinwentaryzowana została przez K. Kowalskiego w roku 1947.

JASKINIA DZIEWICZA

DŁUGOŚĆ: 64 m
GŁĘBOKOŚĆ: ok. 10 m
WYSOKOŚĆ OTWORU: ok. 430 m n.p.m.
POŁOŻENIE OTWORU: Łazy

Nieduża jaskinia o rozwinięciu poziomym. Poza otworem nic ciekawego. Do zjazdu za próg 4,5 przydatna lina.

OPIS JASKINI: Otwór znajduje się na dnie leja, niedaleko drogi. Próżnię te tworzy obszerny korytarz posiadający niewielkie odgałęzienia. W pierwszym na prawo znajduje się próg 4,5 metra, do którego pokonania przydatna jest lina. Od dużego otworu dno opada stromo w dół, a w końcowej części podnosi się w górę (ciasno) - korytarz znajduje się tu blisko powierzchni ziemi, na co wskazują przebijające się korzenie drzew. Szatę naciekową reprezentują polewy i niewielkie stalaktyty. Cała jaskinia jest mocno okopcona. Namulisko kamienisto-gliniaste.

HISTORIA POZNANIA: Jaskinia została zbadana przez K. Stolyhwe, który w roku 1912 opublikował wyniki badań, zamieszczając szkicowy plan jaskini. Zinwentaryzowana przez K. Kowalskiego w roku 1946. W ostatnich latach z bocznego odgałęzienia wybrane zostało namulisko na głębokość 4,5 m. Urobek został wysypany wewnątrz jaskini, co poważnie zmieniło jej kształt. Jeśli celem kopania miało być dokonanie odkryć, to zamiar ten się nie udał (i nie miał prawa). 

JASKINIA RACŁAWICKA (GRZMIĄCZKA)

DŁUGOŚĆ: 168 m.
GŁĘBOKOŚĆ: 26 m.
WYSOKOŚĆ OTWORU: 446 m n.p.m.
POŁOŻENIE OTWORU: Racławice

Jaskinia ciekawa jest ze względu na dużą - jak na Jurę - studnię wlotową. Właśnie z powodu tej studni jest ona tradycyjnym miejscem treningu początkujących grotołazów (już w latach 50-tych legendarny Krakowski Klub Grotołazów testował tam swoich adeptów). Obecnie dolna cześć jaskini jest lepiej poznana i wchodzi się tu nie tylko szkoleniowo ale i dla np.: ładnych nacieków.

OPIS JASKINI: Otwór ma charakter 4-metrowej studni, z której dna opada stroma pochylnia, urywająca się nad krawędzią następnej, 11-metrowej, przewieszonej studni. Studnię u jej krawędzi zdobią potężne stalagmity, niżej przechodzące w nacieki kaskadowe pokrywające znaczna powierzchnie ściany. Pod studnia rozciąga się wysoka komora. Na jej SE krańcu odkryto bardzo ciasną, 8-metrową studnię, której dno stanowi najniższy dostępny punkt jaskini, położony 26 metrów poniżej otworu. W przeciwległym końcu komory, wśród zwaliska bloków, wyróżnia się zaklinowany potężny głaz pokryty zebrami naciekowymi, powstałymi jeszcze przed jego odpadnięciem od ściany. W środku sali znajduje się przejście do następnej dużej komory. W przejściu, w kierunku SE (ciąg boczny), znajduje się pochylnia ze stropowymi kotłami wirowymi, w których rozwinęły się duże stalaktyty. Komora jest w zarysie kwadratowa. Jej wschodnia cześć jest wysoka, z dużą ilością stalaktytów, natomiast zachodnia - nieco niższa i posiadająca odmienny charakter: od stropu odpadły duże bloki, tworząc na dnie sali potężne zawaliska. Z sali prowadza niewielkie ciągi boczne - miedzy innymi Czeski Korytarz, którego początek znajduje się w północnej części komory, 6 metrów ponad dnem (konieczność wspinaczki) i Sala Stalagmitowa do której wejście znajduje się SE końcu komory. Dno jaskini pokrywa rumosz skalny i wielkie bloki. W bocznych, ciasnych korytarzach namulisko gliniaste.

HISTORIA POZNANIA: Najstarsza wzmianka o jaskini, autorstwa S. Czarnowskiego, pochodzi z roku 1911. Pierwszy plan i przekrój sporządził Z. Ciętak w roku 1935. Korytarz w zachodniej części drugiej komory został odkryty przez W. Szymczakowskiego w roku 1950. A. Górny wraz z M. Czepielem odkryli studzienkę w SE krańcu pierwszej komory oraz pochylnie w przejściu pomiędzy salami w roku 1969. Sala Stalagmitowa została odkryta 1 kwietnia 1995 przez P. Ostrowskiego i M. Wiśniewskiego, a niewielki trzymetrowy korytarzyk w studni wejściowej w kwietniu i lipcu 96 przez J. Nowaka, R. Suskiego i R. Marszałka. Jaskinia zinwentaryzowana została przez K. Kowalskiego w roku 1950. Jako jedna z niewielu prawdziwie pionowych jaskiń w rejonie już od lat 50-tych Jaskinia Racławicka była miejscem ćwiczeń krakowskich grotołazów. Jaskinia posiada smutna kartę w swojej historii: w lipcu 1994 do studni zlotowej wpadł próbujący zwiedzić jaskinie 16-letni uczestnik pobliskiej kolonii letniej. Poniósł śmierć na miejscu. Po wypadku otwór zabezpieczono kratą. 

JASKINIA ŁABAJOWA

DŁUGOŚĆ: 40 m
DENIWELACJA: 15 m
WYSOKOŚĆ OTWORÓW: ok. 410 m n.p.m.
POŁOŻENIE OTWORU: Dolina Będkowska

Jaskinia ta sprawia wrażenie zbudowanej z dużych klocków, czasem niedbale rzuconych to tu to tam. Duży blok skalny zagradza nam drogę przed wejściem, w środku też stoi spory głaz, a dookoła leży sporo pomniejszych. W ciepły dzień warto schować się tu w drodze pomiędzy Jaskinią Nietoperzowa a np. Nad Źrodłem I czy Dziewiczą.

OPIS JASKINI: U podnóża skał znajduje się otwór jaskini, częściowo zasłonięty wielkim blokiem. Próżnie tę tworzy obszerna sala o znacznej wysokości. W części przyotworowej zaznacza się zagłębienie - pozostałość po badaniach archeologicznych. Dalej dno wznosi się ku górze. W środkowej części sterczy wielki, kilkumetrowej wysokości blok skalny, nad którym niewielki otwór w stropie wyprowadza na zewnątrz, pod skałki. Namulisko gliniaste, z dużą ilością głazów.

HISTORIA POZNANIA: Najstarsza wzmianka, F. Römera, pochodzi z roku 1883. Autor publikuje w niej wyniki badań namuliska, które przeprowadził w jaskini w roku 1878. Zinwentaryzowana przez K. Kowalskiego w roku 1950.

JASKINIA SZEROKI AVEN

DŁUGOŚĆ 270 m
GŁĘBOKOŚĆ 59 m
WYSOKOŚĆ OTWORU ok. 460 m n.p.m.
POŁOŻENIE OTWORU Jerzmanowice

Typowa jaskinia szczelinowa powstała na dwóch prostopadłych szczelinach. W całej jaskini występuje bardzo duże zagrożenie oberwania wiszących want, co czyni próżnie bardzo niebezpieczna. Mimo znacznej głębokości do pokonania jaskini lina potrzebna jest tylko w jednym miejscu.

OPIS JASKINI: Od otworu szczelinowata studnia-pochylnia sprowadza na głębokość 22 m. Dalej przez zacisk ZI przechodzimy do położonego na prostopadłej szczelnie korytarza utworzonego przez zaklinowane bloki skalne. Dalej zjeżdżamy przez Krucha Studnie (prawie wolny zjazd, wskazane użycie 14 m liny) do najniższych partii. Tworzy je Meander (właściwie szczelina) o znacznej wysokości. W jaskini formy naciekowe występują nielicznie w postaci fragmentów polew i makaronów. W środku spotkano zimujące nietoperze.

HISTORIA POZNANIA: Do 1995 roku znane były tylko wstępne partie jaskini o długości 41 m i głębokości 22,4 m. 5 marca 95 M. Wiśniewski i P. Ostrowski odkryli dalsze partie. Podczas kolejnej akcji następnego dnia w tym samym składzie eksploratorzy docierają poniżej Kruchej Studni a M. i J. Wiśniewscy 8 marca 95 odkrywają boczne odgałęzienia jaskini. Na skutek prac prowadzonych w marcu 1996 przez J. Nowaka, J. Kucmierza i R. Suskiego i w listopadzie 1997 przez J. Nowaka i G. Heima jaskinia została pogłębiona do 45,3 metra. Dalsze odkrycia miały miejsce w roku 2003 kiedy to 15 czerwca J. Nowak i J. Ślusarczyk pokonują zacisk ZIII łączący Kruchą Studnię z Głęboką Szczeliną i docierają na głębokość -56. 19 czerwca 2003 ten sam zespół powiększony o M. Kubarka odkrywa obecne dno i wspina się górną częścią Głębokiej szczeliny.

JASKINIA CIASNY AVEN

DŁUGOŚĆ: 150 m.
GŁĘBOKOŚĆ: 37 m.
WYSOKOŚĆ OTWORÓW: ok. 460 m n.p.m.
POŁOŻENIE OTWORU: Jerzmanowice

Typowa jaskinia szczelinowa. Niewielka szerokość szczeliny, miejscami poniżej 30 cm powoduje, że pokonanie jaskini jest nadzwyczaj trudne i obiekt obrósł sławą jednego z najtrudniejszych na Jurze. Całość można pokonać bez liny, jednak wymagane są w tym celu umiejętności wspinaczkowe (głównie zapieraczka).

OPIS JASKINI: Cała jaskinia powstała na pionowym pęknięciu o generalnym przebiegu NE-SW rozszerzającym się w głąb wzgórza i w kierunku SW. Kolejne poziomy i półki utworzone zostały przez zaklinowane głazy. Za otworem ciasny korytarzyk prowadzi nad 15 metrową szczelinę. Jej szerokość wynosi w niektórych miejscach poniżej 30 cm. Jest ona szczególnie uciążliwa podczas powrotu. W jej dolnej części na NE staję się ona jeszcze węższa i istnieje w niej możliwość zaklinowania się. Na SW przez poziomy zacisk ZIII i pionowy ZI przedostać się można do 12 metrowej studni. Za zaciskiem szczelina rozszerza się do 60-80 cm. Nad studnią znajduje się rozgałęziony komin kończący się ok. 5 m poniżej powierzchni. Poniżej w salce znajduje się najniższy punkt jaskini leżący 37,2 poniżej otworu. Szatę naciekową jaskini tworzą polewy i niewielkie stalaktyty. Szczególnie ciekawa forma jest Kropielnica w Szerokiej Salce. Dno wściela rumosz skalny. W jaskini obserwowano 5 nietoperzy - podkowców małych.

HISTORIA POZNANIA: Jaskinia została odkryta przez A. Górnego i J. Małotę w styczniu 1970 roku. Najniższe partie zostały odkryte przez W. Wilka 16 września 1973 roku. 10 lutego 1996 A. Przeniosło, J. Kućmierz i J. Nowak wspinają się odkrywając najnowsze partie jaskini.

JASKINIA KRĘTA

DŁUGOŚĆ: 44 m
WYSOKOŚĆ OTWORÓW: ok. 410 m n.p.m.
POŁOŻENIE OTWORÓW: Szklary

Niewielka w głębi ciasna jaskinia. Chyba nie warto organizować wycieczki specjalnie do niej.

OPIS JASKINI: Próżnię tę tworzą dwa korytarze łączące się w głębi. Od otworów w NE części skałki biegnie ciąg początkowo szeroki, przechodzący w korytarz o meandrującym przebiegu. W części przyotworowej zaznacza się głęboka rynna denna, a w stropie występują kotły wirowe. Na całej długości spotykamy rynny boczne. W środkowej części korytarz łączy się z ciągiem rozwiniętym na wysokiej szczelinie. (W 1998 roku wg relacji odwiedzających pokonanie połączenia nie było możliwe). Szata naciekowa jaskini jest uboga. W głębi występują polewy i draperie, ściany pokrywa miejscami stwardniałe mleko wapienne. Namulisko w głębi gliniaste.

HISTORIA POZNANIA: Części przyotworowe jaskini były niewątpliwie znane i zwiedzane od dawna. Zinwentaryzowana przez W. Wiśniewskiego i A. Górnego w roku 1976.

JASKINIA POD KOŚCIOŁEM

DŁUGOŚĆ: 40 m.
WYSOKOŚĆ OTWORU GŁÓWNEGO: ok. 430 m npm.
POŁOŻENIE OTWORÓW: Sąspów

Niewielka jaskinia z ciekawymi, obecnie niestety dość zniszczonymi formami naciekowymi.

OPIS JASKINI: Jaskinia ta znajduje się na lewym zboczu doliny, w skałkach na których wznosi się kościół. Leżą tu właściwie dwie jaskinie, zwane: Pod Kościołem Wschodnia i Zachodnia. Jaskinia Zachodnia (nieco krótsza, została pominięta w opisie szczegółowym) posiada obszerny otwór, osłonięty z boków skałkami. Do Jaskini Wschodniej prowadzi niewielki otwór w skalnej grzędzie. Od niego biegnie w głąb skały coraz niższy korytarz, kończący się niewielkim wyjściem na zewnątrz. Ściany tego korytarza są zwietrzałe, bez śladów szaty naciekowej. W pobliżu drugiego otworu jaskini znajduje się bardzo ciasne przejście do dwóch niewielkich salek, przedzielonych oknem na wysokości 1 metra. Dno jaskini zalega namulisko gliniaste.

HISTORIA POZNANIA: Pierwsza wzmianka o jaskini pochodzi z roku 1783 kiedy to został sporządzony opis tej jaskini przez miejscowego plebana, na zlecenie prymasa Polski M. J. Poniatowskiego, prezesa Komisji Edukacji Narodowej. Zamysłem Prymasa było, by opisy parafii były pomocne "dla ułożenia mapy kraju". Opis zaś mówi: "Kościół od płd. i zachodu stoi na litych skalach. W tych skalach pod kościołem znajdują się otwory do 2 lochów obszernych. Jeden z tych lochów długi i szeroki tak dalece, ze powóz sześciokonny w nim umieścić i zawrócić może. Z pod tych skal i lochów źródła wytryskają". Pierwsza z jaskiń jest zapewne bliźniaczką omawianej tu jaskini - Pod Kościołem Zachodnia. [Oj! Księdza plebana w tej relacji poniósł lokalny patriotyzm. Mając przed sobą kościół w Sąspowie i tak plastyczny opis sprzed wieków w głowie, nie zabrałem planu ze sobą. Trafiwszy w pierwszy z brzegu otwór, dosyć duży co prawda, jednak nie na tyle by pomieścić sześciokonny zaprzęg, o zawracaniu nie wspomniawszy, byłem przekonany że oglądamy Pod Kościołem Wschodnią. Brak jednak drugiego wyjścia i problemy ze znalezieniem jeszcze większego otworu w okolicy (no! właśnie tego należącego do Zachodniej, wielkiego na sześciokonny zaprzęg), uprzytomnił mi, że trzeba się przejść jednak po plany, które zostały w samochodzie. Po przejrzeniu stosownych mapek odnaleźliśmy tym razem obydwie jaskinie, nie mając już problemów z ich nazwaniem. Oceńcie więc sami o jaki rząd wielkości XVI-wieczny proboszcz tej parafii przesadził, na zdjęciu obok. Trzeba przyznać jednak iz opisywane przez niego źródło pod jaskiniami, do dzisiaj tryska wodą. J. Kuptz].Następna wzmianka autorstwa J. Zawiszy, pochodzi z roku 1874. Przeprowadził on tu, jak również w Jaskini Zachodniej próbne poszukiwania. Salki odkryte zostały przez M. Czepiela, A. Górnego i A. Kobyleckiego 22 kwietnia 1968 roku. Zinwentaryzowana przez K. Kowalskiego w roku 1947. Opis jaskini z planem uwzględniającym salki odkryte w 1968 roku opublikował A. Górny w roku 1970. 

JASKINIA SADLANA

DŁUGOŚĆ: 89 m.
DENIWELACJA: 6 m.
WYSOKOŚĆ OTWORU GŁÓWNEGO: ok. 405 m n.p.m.
POŁOŻENIE OTWORU: Dolina Sąspowska

Jaskinie te odwiedzić można jedynie dla porządku i z obowiązku. Nic ciekawego tutaj raczej nie znajdziemy. Ani pięknych widoków, ani wrażeń. Jedynie z zewnątrz spora ilość otworów tej jaskini pobudzi nasza wyobraźnie, porównując je do gigantycznych jaskółczych gniazd wykopanych w małym urwisku.

OPIS JASKINI: Próżnię te tworzy szereg korytarzy, utworzonych wskutek rozmycia powierzchni miedzyławicowej. W nawiązaniu do poziomego przebiegu tej powierzchni powstały bardzo niskie korytarze, przechodzące w poziome szczeliny niedostępne dla człowieka. Jaskinia posiada 8 otworów. Najobszerniejszy ciąg prowadzi od prawego spośród trzech położonych blisko siebie otworów, wychodzących na mały taras pod wyraźnym okapem skalnym. Przez 2-metrowy próg dostajemy się do korytarza wyprowadzającego do okien, położonych w ścianie skalnej na wysokości 6 metrów. W głąb masywu prowadza bardzo niskie korytarze, dostępne jedynie na przestrzeni kilkunastu metrów. Korytarze w części miedzyotworowej są suche, o ścianach zwietrzałych, natomiast biegnące w głąb - bardzo mokre, z kałużami wody na powierzchni namuliska. Szata naciekowa jaskini jest bardzo skąpa, silnie skorodowana. Namulisko w częściach blisko otworu wyeksploatowane zostało przez O. Grubego w roku 1877 na cele nawozowe. W głębi jest ono gliniaste, a w ciągu prowadzącym do okien skalnych - skaliste.

HISTORIA POZNANIA: Jaskinia znana jest od dawna. W czasie eksploatacji osadów znaleziono w niej liczne kości współcześnie żyjących zwierząt oraz bytności człowieka (wisiorki, ceramikę), zebrane i opisane przez F Römera w roku 1883. Zinwentaryzowana została przez K. Kowalskiego w roku 1947.