Bolesław Kozub urodził się 13 sierpnia 1915 roku w miejscowości Racławice, położonej w gminie Jerzmanowice-Przeginia. Na początku lat 20-tych rozpoczął naukę w szkole podstawowej w rodzinnych Racławicach, następnie kontynuował naukę w Paczółtowicach, by ukończyć edukację na poziomie podstawowym w Olkuszu. Po ukończeniu szkoły, w 1931 roku, Bolesław Kozub rozpoczął praktykę, a następnie pracę w zakładzie wędliniarskim w Krakowie przy ul. Grodzkiej. Do służby w Wojsku Polskim wstąpił na początku 1938 roku. 20 stycznia otrzymał mundur wojskowy.

Bolesława Kozuba przydzielono do 1 Batalionu Mostów Kolejowych, który zajmował koszary Żółkiewskiego przy ulicy Montelupich w Krakowie. Zadaniem Batalionu było zapewnienie sprawnego funkcjonowania linii kolejowych w warunkach wojennych. Ze względu na kluczowe znaczenie tego zadania dla armii, kierowano do Batalionu rekrutów, którzy odznaczali się inteligencją oraz mieli ukończoną szkołę.Rekrutów poddawano - oprócz zwyczajnego szkolenia wojskowego - specjalnemu treningowi w zakresie umiejętności inżynieryjnych. Ćwiczenia odbywały się m.in. na poligonie na krakowskich Grzegórzkach. Po trzech miesiącach służby, Bolesław Kozub złożył przysięgę wojskową, zaś 3 maja 1938 r. uczestniczył wraz z całą jednostką w paradzie zorganizowanej na Błoniach z okazji święta Konstytucji 3 Maja. Jesienią 1938 roku otrzymał awans na starszego szeregowego, a po ukończeniu batalionowej szkoły podoficerskiej został mianowany kapralem. W końcu sierpnia 1939 roku w obliczu zbliżającej się wojny, rozpoczęła się mobilizacja Wojska Polskiego. W jednostce Bolesława Kozuba przygotowania rozpoczęto popołudniem 28 sierpnia.

1 września 1939 rozpoczęła się II wojna światowa, tego samego dnia lotnictwo niemieckie zaatakowało koszary przy ul. Montelupich, w których stacjonowała jednostka Bolesława Kozuba. Naloty powtórzyły się następnego dnia, a 3 września rozpoczęła się ewakuacja jednostki przez Bochnię i Stanisławów. 17 września 1939 Polskę zaatakował Związek Sowiecki, ofensywa Armii Czerwonej była bardzo szybka, Bolesław Kozub wspomina, że „już pod wieczór widać było błyski radzieckiej artylerii”. 18 września cywilnym pociągiem ewakuowano żołnierzy w stronę granicy węgierskiej. „Trudno opisać, jak się człowiek czuje opuszczając swój kraj, nie wiedząc, czy wróci w ogóle do kraju” wspominał Bolesław Kozub. Po siedmiodniowej podróży pociąg z polskimi żołnierzami dotarł do Budapesztu, a stamtąd do miejscowości Nagykanizsa, leżącej 18 kilometrów od granicy z Jugosławią. Tam znajdowało się miejsce internowania Polaków. Bolesław Kozub został umieszczony w obozie zorganizowanym w szpitalu z czasów I wojny światowej. Warunki pobytu były trudne, jednak Węgrzy odnosili się do Polaków dobrze. Niedługo po tym, jak Bolesław Kozub przybył do obozu, rozpoczął się zorganizowany przerzut polskich żołnierzy do Wojska Polskiego, które tworzyło się we Francji. Początkowo internowani cieszyli się swobodą i mogli wychodzić z obozu samodzielnie, potem jednak mogli to robić jedynie pod eskortą. Jednak dzięki przychylności Węgrów, którzy nie byli restrykcyjni, ucieczki przebiegały sprawnie.  Bolesław Kozub zbiegł z obozu 13 kwietnia 1940 roku. Tego dnia razem z kompanią wyszedł na spacer poza obóz. Uciekinierzy pod płaszczami mieli cywilne ubrania brytyjskich konduktorów przekazane przez Międzynarodowy Czerwony Krzyż. Podczas wędrówki oddalili się oni od grupy i trafili do cywilnego obozu, gdzie otrzymali dokumenty (Bolesław Kozub przyjął nazwisko Ciesielski) oraz jugosławiańskie pieniądze. Po dotarciu do przygranicznej stacji kolejowej, gdzie czekał na Polaków pociąg, żołnierze ukryli się w stercie węgla i w tej kryjówce przejechali przez granicę. Było to 14 kwietnia. Po ucieczce Bolesław Kozub udał się do Zagrzebia, gdzie znajdował się polski konsulat. W Zagrzebiu spędził cztery dni, a następnie przedostał się do Francji przez Triest, Wenecję i Turyn.

Francuzi nie odnosili się do Polaków dobrze, żołnierze kwaterowani byli w złych warunkach. Miejscem docelowym wędrówki były okolice Angers, gdzie formowano jednostkę saperską. Po dotarciu na miejsce, Bolesław Kozub otrzymał wyposażenie - składał się na nie stary mundur („wstyd było chodzić” - wspominał), a także przestarzały karabin jednostrzałowy. Jednak dzięki położeniu blisko Loary, żołnierze mieli możliwość intensywnego szkolenia. Po inwazji Niemiec na Francję 10 maja 1940 roku i szybkiej przegranej Francuzów, 14 czerwca naczelne dowództwo zdecydowało o ewakuacji części oddziałów do Wielkiej Brytanii. Bolesław Kozub 17 czerwca rozpoczął wraz z towarzyszami wędrówkę w kierunku Atlantyku. Pierwszego dnia ewakuacji pokonali oni aż 40 kilometrów, potem jednak udało się żołnierzom wsiąść do pociągu. Ewakuacja pociągiem odbywała się w niezwykle dramatycznych okolicznościach, lecz w końcu udało się Polakom dostać do Bordeaux., a następnie przez Bayonne, Biarritz aż do portu St. Jean de Lure na południu Francji, tuż przy granicy z Hiszpanią. Z tego portu Bolesław Kozub w nocy z 21 na 22 czerwca 1940 r. dostał się na polski transportowiec m/s „Batory”, który ewakuował stamtąd tych polskich żołnierzy, którzy zdołali się przedrzeć.

Z ewakuowanych z Francji żołnierzy stworzono lub zreorganizowano kilka jednostek wojskowych; te zaś tworzyły I Korpus Polski. Dopiero w późniejszym okresie rozpoczęto tworzenie dwóch największych związków taktycznych WP, czyli 1 Dywizji Pancernej i 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej. Pan Bolesław został przydzielony do 1 kompanii 1 Batalionu Saperów, który został sformowany 30 czerwca 1940 r. oraz przebazowany do miasta Crawford, a następnie (20 lipca 1940 r.) do Johnstone, gdzie 6 sierpnia obie kompanie otrzymały nowe angielskie umundurowanie. Z powodu dużego zagrożenia inwazją niemiecką Wojsko Polskie zostało przemieszczone do Szkocji. Bolesław Kozub wraz ze swoją jednostką saperów budowali tam umocnienia przeciwdesantowe „Gdzie było tylko nieco płaskiego terenu stawialiśmy slupy uniemożliwiające lądowanie niemieckich szybowców, budowaliśmy też wzdłuż wybrzeża betonowe bloki, stawialiśmy zasieki z drutu kolczastego i pola minowe. Ja z kolegą otrzymaliśmy zadanie pomalowania kilku bunkrów w maskujące kolory”.

W lutym 1941 roku jednostkę pana Bolesława przeniesiono do Arhroath, gdzie budowano stanowiska artylerii przeciwlotniczej i karabinów maszynowych. Należy zaznaczyć jeszcze jeden fakt - w listopadzie 1941 r. 1 kompania 1 batalionu saperów została przemianowana na 11 kompanię saperów i z tą nazwą funkcjonowała do końca wojny.

W sierpniu 1941 r. pojawiły się w Naczelnym Dowództwie PSZ koncepcje przeorganizowania I Korpusu w zgrupowanie pancerno - motorowe. Miało to zwiększyć siłę polskiej armii i odpowiadać wymogom nowoczesnej wojny.  Wielkim orędownikiem motoryzacji był gen. Stanisław Maczek, najwybitniejszy z polskich dowódców wojsk pancernych. Ostatecznie zdecydowano się w pierwszej kolejności na sformowanie dywizji pancernej. 25 lutego 1942 r. gen. Władysław Sikorski wydał rozkaz nakazujący sformowanie 1 Dywizji Pancernej. W jej skład miał wejść także Batalion Saperów I Korpusu Polskiego, w którym służył Bolesław Kozub. W początkowym okresie dotkliwie brakowało sprzętu i kadry, dlatego też postanowiono w pierwszej kolejności przeszkolić specjalistów. Pan Bolesław został przydzielony do dywizji na jesieni 1942 r. i od razu rozpoczął specjalistyczne szkolenie.

Latem 1943 roku 1 Dywizja Pancerna została przebazowana ze Szkocji do Anglii na manewry, trwające 4 miesiące: „pojazdy przemalowano na kolor pustynny i całe dnie spędzaliśmy na forsownych ćwiczeniach z udziałem lotnictwa”. W I połowie 1944 r. dywizja została wyposażona w najnowocześniejszy sprzęt: czołgi typu M4 Sherman i Cromwell. Sprzętu było bardzo dużo: „wszystko nowe dostajemy - od buta, i [też] sprzęt - dywizja pancerna - 4 8000 pojazdów!”. 14 kwietnia 1944 roku dywizja ruszyła do Londynu; po drodze przeprowadzono jeszcze tygodniowe manewry z dywizją kanadyjską. 28 lipca dywizja po wejściu na pokład statków, skierowana została ku wybrzeżu Francji. Po lądowaniu pod ostrzałem niemieckim, rozpoczął się marsz wyzwalający kolejne kraje spod okupacji niemieckiej.

Bolesław Kozub brał udział w kluczowej dla ofensywy alianckiej zwycięskiej bitwie pod Falaise. Po krótkim odpoczynku żołnierze przystąpili do budowy przepraw przez Sekwanę. Udało się im ukończyć przeprawę w ciągu 28 godzin. Była to druga aliancka przeprawa, dlatego otrzymała nr 2, a nazwano ją „Warszawa”. 1 Dywizja Pancerna brała udział w wyzwalaniu Francji, Belgii i Holandii, gdzie wyzwoliła miasto Breda - w dowód wdzięczności władze miasta nadały wszystkim Polakom honorowe obywatelstwo miasta. Po wyparciu Niemców odbyła się defilada oddziałów, które akurat nie były zaangażowane w trwającą nieustanie walkę z niemieckimi siłami. Wówczas również odczytano listę uhonorowanych Krzyżem Walecznych - znalazł się na niej też Bolesław Kozub. 8 kwietnia 1945 ruszyła ofensywa aliancka. Po zaciekłej walce siły sprzymierzone osiągnęły granice III Rzeszy. Dywizja gen. Maczka brała udział m.in. w natarciu na miasto Hengdo, wyzwoliła Ashendorf oraz obóz koncentracyjny w Obelangen, gdzie więziono Polki - uczestniczki Powstania Warszawskiego oraz żołnierki Armii Krajowej. Wówczas pojawiła się możliwość wyjazdu na urlop. Skorzystał z niej Bolesław Kozub, który wrócił do Wielkiej Brytanii, by 3 maja 1945 wziąć ślub ze swoją narzeczoną, Kathleen. Podczas ich miesiąca miodowego zakończyła się II wojna światowa.

Nie oznaczało to jednak jeszcze powrotu do normalnego życia - Bolesław Kozub wraz ze swoją jednostką stacjonował w okolicy Ashendorf w Niemczech do kwietnia 1947, dosłużywszy się stopnia plutonowego.

Artykuły związane z Bolesławem Kozub:

Stanisław Maczek - I Dywizja Pancerna

Ja, Bolesław Kozub (1) - Ostaniec 2001, Nr 8 (82)

Ja, Bolesław Kozub (2) - Ostaniec 2001, Nr 9 (83)

Ja, Bolesław Kozub (3) - Ostaniec 2001, Nr 10 (84)

Ja, Bolesław Kozub (4) - Ostaniec 2001, Nr 11 (85)

Ja, Bolesław Kozub (5) - Ostaniec 2001, Nr 12 (86)

Ja, Bolesław Kozub (6) - Ostaniec 2002, Nr 1 (87)

Ja, Bolesław Kozub (7) - Ostaniec 2002, Nr 3 (89)

Ja, Bolesław Kozub (8) - Ostaniec 2002, Nr 4 (90)

Ja, Bolesław Kozub (9) - Ostaniec 2002, Nr 6 (92)

Ja, Bolesław Kozub (10) - Ostaniec 2002, Nr 8 (94)

Ja, Bolesław Kozub (11) - Ostaniec 2002, Nr 9 (95)

Ja, Bolesław Kozub (12) - Ostaniec 2002, Nr 10 (96)

Ja, Bolesław Kozub (13) - Ostaniec 2003, Nr 3 (101)

Śladami bohatera - Ostaniec 2003, Nr 5 (103)

Bolesław Kozub u młodzieży śląskiej - Ostaniec 2008, Nr 5 (163)

Od niepodległości do czwartego rozbioru Polski - Ostaniec 2009, Nr 6 (176)